Καβακλιουτούδιαμ αγαπημένα καλημέρα κι έφιξι.

Αναπτιρώθκι λίγου του ηθικό μας σήμιρα απ τουν κιρό βγήκαμι λίγου στου μπαλκόνι λίγου σναυλή.

Να φανταστείτι ότι άκσα κι μια ανθρώπινη ουαλιά απού τδιπλανή αυλή.

Πέρασαν κι τρία αυτουκίνητα απ τστράτα μας.

Κι όταν έμπινα στου σπίτι πως έκουσαν τα μάτιαμ κα τουν καθρέφτη κατά λάθους γιατί τιλιφταία δε θέου να χτάζουμι να μη σκιαχτού απ τ ρίζαμ στα μαλλιά ως κι αυτά αρτσώθκαν απ τχαράτς που πήραν τουν αέρατς κι είδαν ήλιου.

Ηλικτρίσκαν κι μια ώρα έκαμα να τα κατιβάσου.

Αχ παρασύρουμι κι κόμα καμόσα φκάμ χάλιβα να γράψου αλλά καιτιρούν της μαμάς τα μασάλια ξικινού πάραυτα.

ΜΙΚΡΟΦΟΥΝΟΥ Η ΤΗΛΕΦΟΥΝΟΥ

Οταν η αδιρφόςμ ήταν μούτσκους αρόχτσι η καιμένους κι στα κουφάλια δεν ήταν πιδίατρος.

Ιπιδεί όμους η μάναμ η αδιλφήτς έμεινι γιαννιτσά τουν πήγι εικεί. δημόπουλου τουν έλιγαν.

Μπαίνει η μάναμ μέσα μι τουν αδιλφόμ σναγκαλιά κι βρίσκει μόνη τν κουπέλα απ του ιατρείου.

Ρωτά η μάναμ η γιατρός δεν είνει ιδώ???

Οχι λέει η κουπέλα τουν έτυχι ένα έκτακτου πιριστατικό αλλά μην ανησιχείτει θα σας πάω στο γραφείο του να τον πάρω τηλέφωνο να τον πείτει τι ακριβώς έχει του μουρό κι θα σας δώσει ουδηγίις τι να κάνιτι.

Παίρνει η κοπέλα τηλέφωνο το γιατρό λέει είνει η κ. Γατίδου κι θέλει να σας μιλήσει φωνάζει τη μάναμ τδίνει το τηλέφουνου κι φεύγει,

Παίρνει μάναμ του τηλέφουνου κι χιρνά μι μια ανάσα να λεει γιατρέ είχει τόσου πυρετού είχε μύξις είχει βήχα αφού τα είπει ούλα κλείνει το τηλέφουνου κι βγαίνει απ το γραφείου κι παένει σκουπέλα.

Η κουπέλα τη ρωτάει τι σας ειπι κ. Γατίδου ο γιατρός.

Μα δεν μη μίλησι η γιατρός μόνι ιγώ χουράτεβα κι τον έλιγα τι έχει του πεδί.

Μα καλά δεν τον ακούγατε το γιατρό απ τακουστικό που σας μιλούσε?????

Γιατί είχει κι ακουστικό το τηλέφουνο ιγώ το κρατούσα μπροστά στο στόμαμ όπους του μικρόφουνου κι χουράτιβα μόνη .Πάντους αυτά που χάλιβα να τουν πού τούπα ούλα.

Αγαλμα η κουπέλα.

ΓΚΟΛΦΟΥ ΚΙ ΡΟΠΑΛΟΥ

Μιά μέρα ήρθιν κι στα κουφάλια ένα μπουλούκι να παίξει θέατρου.

Ηταν η προύτη φουρά που έρχόταν θέατρου μετά τουν πόλεμου του 40.

Του έργου ήταν η γκόλφου.

Η ντιλάλης πιρνούσι κι φώναζι να πάν ούλοι να παρακουλουθησν τνπαράστασ μι ισιτήριου φυσικά.

Ηταν ένα άδειου οικόπιδου ουπίσ απ του κέντρου του παπαστουιάνκα κι ικεί έστησαν μια τρανή σκηνή.

Τέτοιου μιγάλου γιγουνός βεβαίως βεβαίως δεν ημπουρούσι να πιράσει απαρατήρητου απ τμαναμ κι την μαργούδα ντόπσου.

Ηταν δεν ήταν 12 χρουνών κουρτσούδια.

Ντύθκαν χτινίσκαν τμάσκαν κι πήγαν απού νουρίς κι κόθουνταν οιρα όιρα απ τσκηνή νο τα λαγουνικά να ουγαριάζν κι να ματιάζν τνκατασκευή πως να ρουκουθούν μέσα αναίμακτα.

Γιατί δραχμές για εισιτήριου ούτι λόγους.

Κάποια στιγμή όγιασαν ένα μουκρού άνοιγμα που δεν ήταν καρφουμένου καουά.

Καιτιρούσαν μέχρι ναρθει η κόσμους να χιρίσει να μπαίνει μέσα κι να ρουκουθούν κι αυτά τα καημένα μέσα απού ντρύπα.

Ε ήρθι η ώρα κι χιρσαν να σέρνουντι απού κάτ απ τν σκηνή κι ξιπρόβαλαν πρώτα μόνη τα κιφάλια τσ κι οι δυό κι είχαν κι πουά μαλλιά κι όπους σκόν κατά παν να χτάξν βλέπν έναν να σχτάζει κι να κρατεί κι ένα βούρδουλα.

Αυτός ήταν η φύλακας που ιπητιρούσι του χώρου.

Σα χίρσαν πισινέλα πισινέλα να βγαιν του ξουπίσ κι χιρνούν να κουσιάζν μαπ τα καημένα δεν ήταν τυχιρά πάλι.

Του οικόπιδου του παπαστουιάνκα είχει φράκτη μι συρματόπλιγμα κι σκαόν οι φουστιςτσ στα σύρματα κι ξιέρν καταηίς κι σπρουλαβείνει η φύλακας κι σδίνει κι δυό βουρδουλιές.

Κι χιρνούν να κλαιν κι να λέει η τόπτσου κλέουντας

Δεν μπουρουσαμι να ιδουμι λιγου εργου κι υστρα να φάμι του ξύου???τώρα τι έφκιασαμι τζάμπα ξύου έφαμι.

Κι η μάναμ

Ιγώ γιατί σ ακούου μαρή κι έρουμι ουλου μαζίσ μόνι μας κυνηγούν κι ούλου κουσιάζουμι.

Ούτι θριψίνη έφαα ούτι στραγαούδια.

Τότι μπάριμ μόνι κόσιαζα κι λιάντζα τα γόναταμ.

Τουρά ξέρς πως μη τσούζν τα κουλιάμ απού σβουρδουλιές???