Αγαπημένα Καβακλιουτούδια κι Αρτλίκια

Ιγώ ‘ραβουνιάσκα τον Αϊ Νικόλα του 1954 κι παντρέφκα σ’ 24 τ’ Απρίλη του 1955.

Τότι οι πειρισότιρες χαρές ένουνταν τ’ν άνοιξ(η), ιατί ήταν γιουργοί 
κι μπαχτσαβαναίοι κι χιρνούσαν οι πουλιές δλειές κι χάλιβαν σ’ νύφεις, 
ια τσουράκια, να δλέβν. Του γαμήλιου ταξείδ’ ένοιταν τότις ή στου 
χουράφ’ ή στου μπαχτσιά, κόμα τν τρίτ’ μέρα σ’ χαράς.

Απού τα πριν να ΄ρθει η ιβδουμάδα σχαράς, έφκιαναμι τα χουσμέτια μας 
στου σπίτι. Ι να αλείψουμι μέσα, ινα ασβιστώσουμι τα ιουρτούδια, ούλα 
να είνει πιντακάθαρα.

Απού Διφτέρα που ‘ταν η ‘βδουμάδα σ’ χαράς, ξικινούσαμι να καλνούμι 
τουν κόσμου μ’ ένα μπουκάλ’ κρασί, πήιναμι απού σπίτ’ σι σπίτ.’ στα 
σόϊα μας και ούλη τ’ γειτουνιά,

Ιατί τότις, ούτι τηλέφουνα ήταν, ούτι προυσκαλητήρια.

Μιτά έρουνταν οι φιλινάδις’μ κι έπλιναμι τν προίκα. Οτι είχαμι, ιατί 
τα παραπάν,’ ήταν υφαντά κι δεν πλένουνταν.

Τα ιργόχειρά μας ινά τα πλήνουμι, ινά τα σιδιρώσουμι. Είχαμει τότις 
σίδιρα που είχαν καρβούνια.

Φουβούμαν πουλύ να μι μη κάψν τα ιργόχειρα, ιατί ούλεις ήταν σ’ν 
‘λικία που γάμπριζαν κι χουράτιβαν ούλνου ια σ’ έρουτιητς.

Κι γώ στέκουμαν, νο ι τρουχουνόμους. Μαρή σταμάτατι να μη κάψτι τα 
ιργόχειρα. Μπίτσιτι κι ύστρας μασάλιψτι ια σ’ αηγόρσας σας.

Αφού μπίτζαν του σίδηρου, σ΄φίλιβαμι ότι μαέριβαμι, έφκιαναμι κι 
καμόσ’ πιτούδα.

Οσεις έρουνταν ια χουσμέτια στου γάμου, έπρειπι, να σ’ φλέψουμι. 
Υστρας τ’ αράδιαζαμι ούλα στου κριβάτ’. Σ’μισάλις χώρια, χώρια τα 
σιντόνια, στρουσούδις, ούλα υφαντά ήταν τότις.

Είχαμι κι ένα πανέρ’ μι σ’ νύφ’ς τα σκουτιά. Ρόμπα ια τ’ διφτέρα μι 
βιλούδινου ιακά, πασουμάκια κι ισώρουχα μι μαλίνεις πλικτές.

Μόνι καμόσα σκουτιά είχαμι έτμα. Τα παραπάν’ ήταν φτιαγμένα, μι πουλύ 
κόπου, μι ύφαμα, μι πουλί γνέσιμου.

Αφού ήμαν ουρφανή, χράζειταν ούλα να τα μάθου, ια να τα φκιάσου 
μαναχή. Εμαθα να υφαίνου κι ούλη τν προίκα’μ, τν ύφανα ιγώ, μι τα 
χέρια’μ. Οι τρανιές οι αδιρφές’μ, μι βοηθούσαν κι έριχναν σ’ φούντις..

Στα τραπιζουμάντηλα, ότι χράζουμαν ια ράψιμου, μι βόητσαν ούλις.

Εφτασει η Πέμπτη, ια να φκιάσουμι τα ιθίματά μας κι οι καλισμένοι να 
φέρν’ τα δώρα τ’ς. Μαζί μι του δώρου είχαν κι ένα μπουκαούδ’ ή ούζου ή 
κρασί κι από ένα λιμόν’ κι πουρτουκάλ’. Του λιμόν τόδιναν στουν πατέρα 
του πιδιού κι του πουρτουκάλ’ σ’ μάνα.

Τότις οι μακρινοί, μόνι πιατέλεις κουαούσαν κι είχα μάσει θυμούμι 30 
πιατέλεις κι πιάτου ούτι ένα. Τ’ αδέρφια κι του στινό σόϊ, ίφιρνει 
μπακίρια, κάνα μπρίκι, καμιά μπακιρένια κατσαρόλα κι καμιά μπακιρένια 
λικάνη.

Εμπιναν στου σπίτ’, χάζιβαν τν προίκα….. τα μιτρούσαν…… ίλιγαν μάνα 
μου κοίδαξει πόσις μισάλις κι πόσις στρουσούδις έχει προυκουμένου 
κουρίτσ’.

Οξου σν αυλή είχαμι του σκαφιδ’ σι δυό καθίσματα . Μέσα ανάπιαναν του 
προυζούμ’ μι νιαρό κι αλεύρι, μόνη δύο ιλεύθιρα κουρίτσια. Νακάτουνι 
κάθι μια απ’ τμιράτς τ’ αλεύρι κι όποια τόφκιανεί κόμα κουσκούνκα, 
αλεύρουνι τν άλλην κι χαρχαλιούνταν.

Μιτά έπειρναν του σκαφίδ’ κι του σιγκάθ’ζαν μι του ακουρδιόν ν’ ουαλεί 
συγκαθιστό χουρό.

Υστρας ίπειρναν του σκαφίδ’ μι του προυζούμ’, οι τρανιές ιναίκεις, 
έφκιαναν τα πιτουρούδια και τα μοίραζαμι μι τν πιατέλα σ’ καλισμένοι. 
Χόριβαμι κι γλιντούσαμι μέχρι τ’ αργά.

Η νύφ’ στου φκούτ’ς του σπίτ’ κι η γαμπρός στου φκότ’.

Του σάββατου απόγιβμα, έρουνταν απ’ του γαμπρό στινοί συγγινείς μι 
ακουρδιόν, ια να πάρν τν προίκα κι τα δουρήματα. Δώρζαμι τότι τουν 
πιθιρό πουκάμισου, τν πιθιρά ύφασμα, τα κουνιάδια πουκάμισα κι 
υφάσματα, σ’ θείους κι σ’ θείεις πιτσέτες κι σ’ μακρινοί μαντήλια. 
Αυτά ήταν τα δουρήματα.

Εβαναμει κάνα δυό τραπέζια μι μιζέδεις, κουρούδεις κι κρασί, κι 
ξικινούσι πάλι γλέντι μι χουρό κι τραγούδια.