Χρονολογία ( 1951)

ΝΤΟΥΛΑΠ
Όταν ήμαν μουκρή, δέκα χρόνια είχα,  μ ίπιρναν στου χουράφ(ι) κι μ’ 
έβαναν στου ντουλάπ ούλη μέρα.
Του ντουλάπ(ι), ήταν ένα πηγάδ(ι) κ’είχι μια αρίδα μέσα. Απόξω ήταν 
ένα γαιδούρ(ι) ζιμένου, έκουθι τν αρίδα κι έβγανι του νιαρό κι πότζαν 
του ζαρζαβάτ(ι). Ιγώ πήινα ουπισ απ’ του γαιδούρ(ι), που είχι ένα ξύου 
κι του κρατούσα κι του αούσα του γαιδούρ(ι), μι του καμτσίκ(ι) κι 
ιρνούσαμι όϋρα όϋρα.
Ντραλίζουμαν ιγώ, ντραλίζιταν κι του γαιδούρ(ι) κι είχι κι ένα 
σγκρόμπου μέχρι του γόνα’μ. Κι ζιουματούσαν τα 
πουδάρια’μ, απού τ’ζέστα, ιατί ήμαν κι ξυπόλτ(η). Κάποια ώρα 
ντραλίζηταν ιντιλώς του γαιδούρ(ι) κι ξέιρνι καταή. Κι ιγώ σαχιρνούσα 
να φουνάζου, μπαμπάκα,μπαμπάκα, ξέιρι πάλι του γαιδούρ(ι).  Έριταν η 
μπαμπακαζ’μ του σήκουνι κι ξικινούσαμι πάλι. Αλλά του σγκρόμπου που 
πατούσα καταή κόμα τουν θυμούμι.
Υστρα πάλι, άλλις μέρις, μι φόρτουναν ένα σακούλ(ι) κουπρά σν πλάτη. 
Τά ’φηναμι στουν ταχτά, ικεί στ’σειρά κι ύστρας άνοιγαμι τρύπις, για 
να φυτεύουμι του ζαρζαβάτ. Κι κει στρύπις, έριχναμι απού μια χούφτα. 
κουπρά.

ΣΑΚΟΥΛΙΑ ΜΙ ΒΑΜΒΑΚ(Ι)
Οι δυό οι αδιρφές μ’, παντρέφκαν στα Ιαννιτσά. Η μια η Πιτρούλα ήταν 
μουδίστρα κι είχι κι 5-6 μουδιστράκια κι ιγώ πουλή άριζα, να παένου να 
κάθουμι σν αδιρφή μ’.
Είχαν κι χουράφια μι βαμβάκια, στου τσέκρι, ικεί που είνι μια μιγάλ(η) 
λίμν(η) όξου απ τα Ιαννιτσά. Όταν ήμαν 16 χρόνια, πήινα κι ιγώ μι του 
μπλιούκι να μαζώνου βαμβάκ(ι). Ιγώ πινθούσα τ’μάναμ τότι κι φουρούσα 
μαύρα αλλά έπρεπι στα μαλιά’μ νάχου κι τσιουμπέρ(ι).  Στα Κουφάλια 
τότις φουρούσαμι στου πένθους κι τσιουμπέρ ότι ηλικία κι νάχς.
Σ’διαδρουμή δίψασαμ κι κατέβκαμι ικει σε ένα καφινείου, κι άλλη χάλιψι 
νιαρό, άλλη γκαζόζα, κι ξιπόστιναμι.Ηταν ένα γκαρσόν κι συνέχεια 
μέκουβι, έριτι κι μη λέει ,καλέ τόσο μουκρή κι χήρα έμεινις; Ισύ 
κουριτσάκι είσι. Τουν λέου κι ιγώ, είμι κουριτσάκ(ι), δεν είμι χήρα, 
είμι δεκαέξ χρουνών, αμάν κι ιγώ σι φλέρταρα.
Νόμιζα ήσαν χήρα κι τμάζουμαν, να σι ζητήξου, ιγο πινθού τμάναμ τουν 
λέου,  αλλά ιμείς στα χουριά έτσι πινθούμι, ότι ηλικία κι νάχουμι κι 
χίρσι να μι λέει,  αμάν να μι συγχουρείς, ι καημένους αντράπκι πουλή.
Μιτά ντα’τράνιψα, ήμαν 17-18 χρουνών,  ίπιρνα μπλιούκ(ι) σ’φιλινάδι’μ, 
κι πιήναμι μι τα κάρα στα Ιαννιτσά, μι σχουριανοί μας, που πήιναν στου 
παζάρ(ι), να πουλήσν ζαρζαβάτια.
 Ιατί στα Κουφάλια, είχαμι πουλή καούς μπαχτσιάδις κι έβγαναμι, του 
καλύτιρου ζαρζαβάτ(ι)
Οι φιλινάδιςμ ιμένα, ήταν η Κουλα η Γκουγκούδα, που είχι τουΤζέκα του 
Γκαβάνα, η Τούλα η Ρικούδα ξαδέλφημ, που είχι του Λούντα, κι η Ιανούλα 
η Ντιρβίσου. Ούλις οι φιλινάδις’μ είχαν κι αυτές συγγινείς στα 
Ιαννιτσά κι απόμνησκαν ικεί. Πίηναμι μι του μιρουκάματου στα βαμβάκια 
κι σ αδιρφήσ’μ αλλά βουηθιούμασταν κι σι άουα .
Ικείνη τμέρα βοηθιούμασταν σ ένα ίτουνα σ’ αδιρφήςμ .Αφού μάζουξαμι 
του βαμβάκ(ι), σν’ιπιστρουφή, μας φόρτουναν ψηουά, στα τσουβάλια μι 
του βαμβάκ(ι) στου κάρου. Ηταν δυό άλουγα, ζιμένα μπρουστά, πουλή 
φουρτίου, τα καημένα πήιναν αργά.
Κι ά να φτάσουμι, ά να φτάσουμι, ήταν πουλή μακρινά τα χουράφια, μόλις 
έφταναμι σν ανηφόρα ια του σπίτι σ αδιλφής’μ, στου συνοικισμού τουν 
καριουτών, ιγώ κι μόνη μι τσκέψη ότι έφτανα κατουρήθκα κι μούσκιψι του 
σακούλι του βαμβάκι.
Μας κατέβασι σν ανηφόρα, γιατί δεν μπουρούσαν τάλουγα, μι τόσου 
φουρτίου να τν ανέβν, είχι κι φώτα σ’τράτα κι ιγώ ξιχόρσα απ του 
μπλιούκ(ι), κι πήινα απ του σκουτίδα για να μή μη πάρν χαμπάρι. 
Ιφτιχώς είχα κι σκούρα ρούχα κι δε μι άπχασι κάνας. Όταν ιρνούσαμι απ 
του χουράφ(ι) μας τάιζαν στου σπιτι εικεί που δούλιβαμι. Ιγώ πήγα 
άουξα σκουτιά κι πήγαμι ούλις να φάμι. Κι λέει η νοικοκύρς, ποια 
κατουρήθκι  απάν στου σακούλι του βαμβάκι, έκαμα να τ αδειάσου, κι 
ατμό έβγαλι.
Ιγώ ούτις σκόρδο έφαα ούτις σκουρδές μυρσα.